Στη (μουσική) επιστροφή μας από την Ινδονησία, κάναμε μια στάση στην εξ ανατολών γείτονα χώρα και πετύχαμε στην Istiklal τους Light in Babylon. Μια κολεκτίβα μουσικών από διαφορετικά μέρη της γης με έδρα την Κωνσταντινούπολη, που, παρά την επιτυχία της και τις παγκόσμιες περιοδείες, επιμένει να κυκλοφορεί μόνη τους δίσκους της και να παίζει στους δρόμους. Σε όποιον άνοιξε η όρεξη για περισσότερα διεθνή ακούσματα, μπορεί να διαβάσει το σχετικό άρθρο.
Γι’ αυτόν τον μήνα θα κάνουμε ένα ταξίδι μέχρι την Ασία, μ' ένα
καταπληκτικό τραγούδι που μου έμαθε ο παιδικός μου φίλος Νικόλας.Δεν ξέρω πόσο
καλή είναι η ομότιτλη ταινία, η οποία πραγματεύεται
το κυνήγι χρυσού στις ζούγκλες της Ινδονησίας, αλλά ο μπαγάσας ο Iggy είναι
φοβερός!
Αλήθεια, πόσοι τραγουδοποιοί απασχολούν
τόσο έντονα την κοινή γνώμη, ενώ έχουν να βγάλουν νέα κομμάτια από το 1999; Το "πρόβλημα" με τον Σαββόπουλο
είναι πως οι επιλογές και η -μετά τα σαράντα- αστική ζωή του, δε συνάδουν με τα
όσα φανταστήκαμε γι' αυτόν, ακούγοντας, αναλύοντας και παίζοντας τα τραγούδια του. Και αυτό πονά τους περισσότερους από εμάς που αγαπήσαμε παράφορα τις δημιουργίες του. Για παράδειγμα, ο καλλιτέχνης
που λογοκρίθηκε στη μεταπολίτευση για τον στίχο: "το δικαστήριο λειτουργούσε μέσα εκεί / μα η
δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω", θα ανέμενες (αφελώς) να κάνει και καμία συναυλία συμπαράστασης για την Ηριάννα και όχι μόνο να τραγουδά σε δράσεις των ακραίων προπαγανδιστών του "Ναι" (δυο χρόνια μόνο πέρασαν). Αν είχε αποσυρθεί το
1984 (μετά το "Τραπεζάκια έξω") θα γινόταν ο απόλυτος μύθος. Δε μας έκανε τη "χάρη", συνέχισε, μας απογοήτευσε με διάφορες κινήσεις
και λόγια του, αλλά μας χάρισε και μερικά ακόμα υπέροχα τραγούδια όπως το "Καλοκαίρι".
Τελικά, και σε αυτή την περίπτωση, ισχύει η ρήση του D. H. Lawrence:"Never trust the teller, trust the tale".
Για την έναρξη του καλοκαιριού, μια ιδιαίτερα απλή και φρέσκια σύνθεση που βασίζεται σε παραδοσιακά στοιχεία, η οποία συνοδεύεται από ένα καταπληκτικό μονοπλάνο βίντεο, στο οποίο πολύχρωμα πρόσωπα με γήινα σώματα (που δε φοράνε ρούχα αξίας δυο μηνιάτικων), χορεύουν στους δρόμους της άχαρης (κατά τ' άλλα) πρωτεύουσας. Η ανέλπιστη δημοτικότητά του δεν αναιρεί την ποιότητά του. Μάλλον θα είναι το πρώτο τραγούδι που θα εκτιμήσουν οι μικρές όταν ανακαλύψουν τον μουσικό κουμπαρά τους...
Υπήρχε μια εποχή που ανακαλύπταμε τραγούδια και συγκροτήματα μέσα στα δισκάδικα που ξημεροβραδιαζόμασταν. Οι καιροί άλλαξαν και ανακαλύπτουμε πλέον μουσικές από το διαδίκτυο. Παρόλο αυτά, στις (αισθητά ελαττωμένες σε σχέση με το παρελθόν) βόλτες μας στα δισκοπωλεία, τυχαίνει ενίοτε ν' ακούσουμε κάτι καλό. Από μια τέτοια επίσκεψη προέκυψε και η επιλογή αυτού του μήνα.
Όταν ήμουν δεκατριών ονειρευόμουν να ταξιδέψω στη Δανία (λόγω της αγάπης μου για την εθνική τους ομάδα ποδοσφαίρου). Τα χρόνια πέρασαν, οι διαθέσεις άλλαξαν και τα παιδικά όνειρα έπιασαν (λίγη) σκόνη, παρ' όλα αυτά η χαρά μου είναι μεγάλη που τριάντα χρόνια μετά θα βρεθώ εκεί. Από τη Δανία με αγάπη!
Κάθε 10-15 χρόνια βγαίνει από την Ισλανδία (μια χώρα 300.000 κατοίκων) ένα συγκρότημα παγκόσμιου βεληνεκούς. Ξεκινήσαμε με τους Sugarcubes και την Bjork, συνεχίσαμε με τους (πολυαγαπημένους) Sigur Ros και τώρα έχουμε τους Kaleo. Ίσως έχει κάτι το νερό που πίνουν. Η μόνη λύση για να βρω τα αίτια του φαινομένου, είναι να πάω από κοντά να δω τι γίνεται...
Αυτή η δημοσίευση ταλαιπωρείται σχεδόν από τη δημιουργία του
blog. Όλο κάτι γινόταν και κάποια
άλλη έπαιρνε τη θέση της. Μέχρι και δημοψήφισμα προκηρύχθηκε και τελευταία στιγμή άλλαξα επιλογή. Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου. Για να το ευχαριστηθείτε ακούστε το
δυνατά! Σημείωση: Αν θέλετε να σιχαθείτε
ένα τραγούδι βάλτε το ήχο κλήσης στο κινητό σας.
Κάθε έτος ζωής (τουλάχιστον στην αρχή) χαρακτηρίζεται από κάτι. Φέτος ήταν τα πρώτα βήματα. Του χρόνου; Οι παλιοί ξέρουν, για εμάς τους καινούργιους ας αφήσουμε τον χρόνο να μας πει...
Μια σύνθεση για όλους όσους μας μεγάλωσαν και στους οποίους, όχι μόνο χρωστάμε περισσότερα απ' όσα θα θέλαμε, αλλά και μοιάζουμε πιότερο απ' όσο νομίζουμε. Επί της ουσίας ότι (καλό ή κακό) είμαστε οφείλεται σε αυτούς. Ας το έχουμε κατά νου όχι μόνο αυτές τις γιορτινές μέρες... Καλή χρονιά!
Θυμάμαι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 μια συναυλία από τις Τρύπες που είχε τίτλο: "Κόντρα στα τσιράκια του Αγίου Βαλεντίνου". Τηρουμένων των αναλογιών το ακόλουθο τραγούδι είναι κάτι ανάλογο για τα Χριστούγεννα. Αφιερωμένο σε όσους σιχάθηκαν ν' ακούνε το Last Christmas δέκα φορές τη μέρα αυτή την περίοδο!
"Τα φιλιά κι οι αγκαλιές τις καθημερινές τις κάνουν Κυριακές".
