Ίσως επειδή
απέκτησα αργά κινητό, ίσως γιατί δεν έβλεπα προφανή λόγο, τα βράδια το έκλεινα.
Όχι στο αθόρυβο, ούτε σε κατάσταση πτήσης, αλλά κανονική απενεργοποίηση. Ποιος
να με πάρει και γιατί μέσα στα άγρια μεσάνυχτα; Το έσβηνα και ησύχαζα!
Το τελευταίο
τρίμηνο όμως οι συνθήκες άλλαξαν και το άφηνα ανοιχτό. Ωστόσο, ποτέ δεν
χτύπησε για ν’ ανησυχήσω ότι κάτι έγινε, ούτε ποτέ πήρε κάποιος καταλάθος.
Η συσκευή έμενε αθόρυβη, όπως όταν την είχα κλειστή.
Εδώ και
λίγες μέρες ξανακλείνω το τηλέφωνο τα βράδια. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να
συνηθίζω να μένει συνέχεια ανοιχτό, αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος. Η κλήση που απευχόμουν,
έγινε. Όχι βράδυ, αλλά μέρα μεσημέρι με τον ήλιο ψηλά στον ουρανό.
Η δύναμη της
συνήθειας είναι μεγάλη. Κάθε μέρα (συνήθως συγκεκριμένες ώρες) μου έρχεται να
τηλεφωνήσω. Πριν όμως πιάσω το τηλέφωνο σκέφτομαι ότι κανένας δεν θα απαντήσει
και σταματώ. Τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να διαγράψω και μια επαφή από την
μνήμη. Μα τι λέω; Μπορεί ποτέ να διαγραφεί αυτή η επαφή από τη μνήμη;
