Υπήρχε ένα άτυπος κανόνας σε αυτόν τον μουσικό κουμπαρά, να μην ρίχνω τραγούδια από τον ίδιο καλλιτέχνη. Όμως το νέο άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά, δεν μου άφησε περιθώρια να το αγνοήσω.
Ο Δεληβοριάς μας θυμίζει πως εκφράζονται οι καλλιτέχνες που δεν ζουν (μονάχα) στον δικό τους παραμυθένιο κόσμο, αλλά έχουν επαφή με την πραγματικότητα και το σήμερα.
Ένα τραγούδι για το καθημερινό άγχος και την απελευθέρωση από αυτό μέσω της μουσικής. Ήθελα καιρό να βάλω κάτι από τη Florence. Ήγγικεν η ώρα!
Κάτι χαρούμενο, με ήχους που λατρέψαμε, για την Άνοιξη που αργεί ακόμα να έρθει...
Πολλά μου έρχονται στον νου, αλλά κανένα καταλληλότερο απ' αυτό!
Ακόμα είμαστε στο βαθύ σκοτάδι, αλλά ας ελπίσουμε ότι, αν όχι σε λίγους μήνες σίγουρα, μέσα στο 2022 θα βγούμε από το τούνελ...
Τελικά, γράφονται και σήμερα πολύ όμορφα ερωτικά τραγούδια, μακριά από φτηνούς ήχους και κατ΄επίφαση κλάματα.
Μερικές φορές δεν χρειάζεται και ιδιαίτερος λόγος για να επιλέξεις κάποια τραγούδια. Για τους ερημίτες των καιρών μας.
Ένα απτό παράδειγμα του τι μπορεί να καταφέρει μια συνεργασία μεταξύ μουσικών -του ίδιου μουσικού οργάνου- όταν δεν προσπαθεί ο ένας να βγει πάνω από τον άλλον.
Ας βάλουμε λίγο χρώμα στο μαύρο που άφησε ο Αύγουστος...
Και τι θα μείνει όταν περάσουν τα χρόνια;
Δυο παιδικές φωνές στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, να τραγουδούν τραγούδια σαν κι αυτό.
